The Door (continued)

The open door … a poem by me (Theano K) 20yrs old )                                                                              Go and open the door                                                                                                                              because it might be something unexpected                                                                                             like all the things everyone else described before                                                                                  ..but go… go and open the door                                                                                                          because it also might be the delivery you,ve been expecting so many days!!! 

 

                                      The open door                                                                                                                                        Hold open this door                                                                                                                                    so that you see what lies behind hold the door;                                                                                    better be open                                                                                                                                          head towards without an ounce of fear                                                                                                      no hesitation;                                                                                                                                            not a tear                                                                                                                                             though keep in mind                                                                                                                                  to always let prosperity come in                                                                                                                let the refreshing breeze of life fulfil your soul.                                                                             Constance K (20 yrs old)  

                                                                                                                        Go open the door                                        Maybe there is a seed trying to blossom without any water                                                Go open the door                                                                                                                                   maybe there is a newborn cat looking for a family                                                                                   Go open the door                                                                                                                                 Maybe there is a lonely child looking for a family                                                                                   Go open the door, close your media account                                                                                       Maybe there is the real life                                                                                                                     Chara Z (20yrs old)  

                                                                                                                                 Go and open the door                                                                                                                          Maybe something is waiting for you there                                                                                            Under the the big sky                                                                                                                             Maybe the night is calling you to discover the magic of the world around us.                                        Go and open the door            Otherwise the magic is lost.                                                                                                                      Mar K (20 yrs old)  

                                                                                                                                         Open the door There is something hiding behind                                                                                                                It is a little star, singing a lullaby.                                                                                                              Go open the door                                                                                                                                       You might find one waiting for you.                                                                                                         Go open the door                                                                                                                                       Do not hesitate                                                 It might be your chance                                                    To sing your own lullaby.                                                                                                                          Rea M (20yrs old)                                                                                                                                   And the latest                                                                                                                                           Go and open the door                                                                                                                                It’s your Fear                                                                                                                                               Asking for you, your sweat and your tremble.                                                                                     Afraid of ringing the bell                                                                                                                     Unable to shout to you                                                                                                                                 It stands at the door                                                                                                                                   And sets fire to its wood.                                                                                                                           Go and open the door                                                                                                                                   It’s your Sadness                                                                                                                                           Asking for you, your silence and your numbness.                                                                                      Too drained to press the bell                                                                                                                        Too tired to whisper or yell                                                                                                                          It stands at the door,                                                                                                                                Now flooded by its tears.                                                                                                                              Go and open the door                                                                                                                                    It’s your Anger 

Ready to fight, ready to battle. 

Going up and Down.

 Like a bomb that is going to explode I

n 3 seconds, 3 heartbeats, 3 lines. 

 Go Open the door A.T. (20 yrs old) 

These verses were written by my advanced students

. Let your students be inspired and create,they'll come up with miracles

Καλικάντζαροι : Ολα όσα πρέπει να γνωρίζετε για τα τερατάκια των Χριστουγέννων

Ποιος δεν έχει ακούσει για τους καλικαντζάρους των Χριστουγέννων. Αυτά τα μικρά τερατάκια που έρχονται για 12 ημέρες και φεύγουν σαν σήμερα των Φώτων. Οι δοξασίες πολλές, οι ιστορίες ακόμη περισσότερες κι έχουν ενδιαφέρον να δούμε ποιοι είναι και τι συμβολίζουν οι 18 καλικάντζαροι. «Έρχονται από τη γης από κάτω. Όλο το χρόνο πελεκούν με τα τσεκούρια να κόψουν το δένδρο που βαστάει τη γης , αλλά όταν κοντεύουν να το κόψουν έρχεται ο Χριστός και μονομιάς ξαναγίνεται το δένδρο και τότε τα δαιμόνια χιμούν στη γης επάνω και πειράζουν τους ανθρώπους» Νικόλαος Πολίτης Οι καλικάντζαροι είναι ελληνική δοξασία (αρχαίας καταγωγής) «δαιμόνιων» που σύμφωνα με σύγχρονη δοξασία εμφανίζονται κατά το Δωδεκαήμερο (25 Δεκεμβρίου – 6 Ιανουαρίου). Αρχηγός τους είναι ο Μαντρακούκος, που είναι κουτσός κι άγριος και ο πιο επικίνδυνος απ” όλη την ομάδα. Ακολουθεί ο Μαγάρας, με την τεράστια κοιλιά του, ο οποίος μαγαρίζει όλα τα φαγητά και τα γλυκά. Επίσης έρχεται ο Κωλοβελόνης, που είναι αδύνατος και σουβλερός σα μακαρόνι και περνά από κλειδαρότρυπες και χαραμάδες. Άλλος είναι ο Κοψαχείλης με τεράστια κοφτερά δόντια, που κρέμονται από το στόμα του. Κανένας δεν μοιάζει με τον άλλο και έχει ο καθένας το κουσούρι του. Οι καλικάντζαροι έχουν ονόματα σύμφωνα με τις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά τους. Πιο συγκεκριμένα: 1) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΜΑΛΑΓΑΝΑΣ Ο Μαλαγάνας θέλει πολύ προσοχή γιατί ξεγελάει τα παιδιά με γλυκόλογα και έτσι καταφέρνει να τους παίρνει τα γλυκά 2) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΤΡΙΚΛΟΠΟΔΗΣ Ο Τρικλοπόδης έχει χταποδίσιο χέρι που το χώνει παντού και σκουντουφλάνε πάνω του οι άνθρωποι. Του αρέσει πολύ να μπερδεύει τις κλωστές από το πλεχτό της γιαγιάς. 3) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΠΛΑΝΗΤΑΡΟΣ Ο Πλανήταρος πλανεύει τους ανθρώπους γιατί μπορεί να μεταμορφώνεται σε ζώο ή σε κουβάρι . 4) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΜΑΛΑΠΕΡΔΑΣ Του Μαλαπέρδα του αρέσει να κατουράει και στα φαγητά την ώρα που μαγειρεύονται. Γι’ αυτό όσες νοικοκυρές τον ξέρουν φροντίζουν να κλείνουν καλά το καπάκι της κατσαρόλας τους. 5) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΜΑΓΑΡΑΣ Ο Μαγάρας έχει μια κοιλιά σαν τούμπανο και αφήνει βρομερά αέρια πάνω στα φαγητά των ανθρώπων. 6) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΜΑΝΤΡΑΚΟΥΚΟΣ Αυτός ο αρχικαλικάντζαρος την ημέρα κρύβεται στις μάντρες και τη νύχτα βγαίνει και πειράζει τις γυναίκες που περπατούν στο δρόμο. Είναι κοντόχοντρος, τραγοπόδαρος, καραφλός, ασχημομούρης, πιο πολύ απ’ τους άλλους και πολύ επικίνδυνος . 7) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΑΤΑΧΑΝΑΣ Ο Καταχανάς τρώει διαρκώς και τα πάντα. Ρεύεται και βρομάει απαίσια. 8) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΠΕΡΙΔΡΟΜΟΣ Ο Περίδρομος είναι ο άλλος φαταούλας της παρέας. 9) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΟΥΛΟΧΕΡΗΣ Ο Κουλοχέρης είναι σαραβαλιασμένος, μ’ ένα χέρι κοντό κι ένα μακρύ, κι όλο μπερδεύεται και πέφτει κάτω. 10) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΠΑΡΩΡΙΤΗΣ Ο Παρωρίτης έχει μύτη σαν προβοσκίδα και πολύ μαλακή. Εμφανίζεται λίγη ώρα πριν λαλήσει ο πετεινός, αξημέρωτα κι έχει μανία να παίρνει τις φωνές των ανθρώπων. 11) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΓΟΥΡΛΟΣ Ο Γουρλός έχει τα μάτια του τεράστια σαν αυγά και πεταμένα έξω. Φυσικά δεν του ξεφεύγει τίποτα. 12) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΟΨΟΜΕΣΙΤΗΣ Ο Κοψομεσίτης είναι κουτσός κα καμπούρης και πιο πολύ απ’ όλους τους άλλους καλικάντζαρους του αρέσουν οι τηγανίτες με το μέλι. 13) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΣΤΑΒΟΛΑΙΜΗΣ Το χαρακτηριστικό του Στραβολαίμη είναι ότι στριφογυρνάει διαρκώς σα σβούρα το κεφάλι του. 14) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΟΨΑΧΕΙΛΗΣ Του Κοψαχείλη τα δόντια είναι τεράστια και κρέμονται έξω από τα χείλη του . Του αρέσει να κοροϊδεύει τους παπάδες και γι αυτό φορά συνήθως ένα ψεύτικο καλυμμαύκι. 15) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΩΛΟΒΕΛΟΝΗΣ Ο Κωλοβελόνης είναι μακρύς σαν μακαρόνι κι έτσι μπορεί εύκολα να περνάει από τις κλειδαρότρυπες κι από τις τρύπες του κόσκινου. Είναι ιδιαίτερα σβέλτος και γρήγορος στις κινήσεις του. Λένε πως ίσως ο Κωλοβελόνης να έχει ουρά που καταλήγει σε βέλος. 16) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΒΑΤΡΑΚΟΥΚΟΣ Ο Βατρακούκος είναι θεόρατος και ολόιδιος βάτραχος. 17) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΚΑΤΣΙΚΟΠΟΔΑΡΟΣ Η μεγαλειότητά του είναι φαλακρός και κασιδιάρης κι έχει ένα κατσικίσιο ποδάρι . Είναι κακορίζικος, ελεεινός και γρουσούζης. Όπου βάλει το κατσικίσιο του ποδάρι φέρνει καταστροφή. 18) ΚΑΛΙΚΑΝΤΖΑΡΟΣ ΠΑΓΑΝΟΣ Η αφεντιά του είναι κουτσός. Λένε μάλιστα πως τον κούτσανε μια κλωτσιά από το γαϊδούρι της Μάρως, μιας χωριατοπούλας που την κυνηγούσε κάποτε ο Παγανός για να την κάνει γυναίκα του, αλλά αυτή κρύφτηκε στα σακιά με το αλεύρι που είχε φορτωμένα στο γαϊδούρι της και κατάφερε να του ξεφύγει. Ο Παγανός έτρεξε μανιασμένος κοντά στο γαϊδούρι και την έψαχνε. Το ζωντανό τότε τρόμαξε τόσο πολύ που άρχισε να κλωτσάει. Μια δυνατή φαίνεται πως έφαγε ο Παγανός και σακατεύτηκε. Ο Παγανός λατρεύει τη στάχτη και γι’ αυτό τρυπώνει από τις καμινάδες. Φοβάται όμως πιο πολύ απ’ όλους τους Καλικάντζαρους τη φωτιά και γι’ αυτό οι νοικοκύρηδες φροντίζουν να μη σβήσει κατά τη διάρκεια του δωδεκαήμερου. Ρίχνουν μάλιστα και αλάτι που κάνει θόρυβο όταν πέσει στη φωτιά, για να τον τρομάξουν ακόμα περισσότερο. Τα… τρολ Μορφές σαν αυτές των καλικαντζάρων υπάρχουν σε όλους σχεδόν τους λαούς του κόσμου. Πιο γνωστά είναι τα Νορβηγικά τρολ. Τρολ ονομάζονται τρομακτικά όντα της Νορβηγικής μυθολογίας που πολλές φορές χαρακτηρίζονται και ως ανθρωποφάγα. Τα τελευταία χρόνια ο όρος τρολ χρησιμοποιείται για τους χρήστες του διαδικτύου, που όπως οι καλικάντζαροι, μπαίνουν σε ένα θέμα, μια συζήτηση, μια άποψη για να την καταστρέψουν προσβάλλοντας με κάθε τρόπο τον συντάκτης της. Τα Φώτα όλα τα πονηρά πνεύματα φεύγουν με τον αγιασμό: O παπάς με την «πρωτάγιαση», με το Σταυρό κι ένα κλωνί βασιλικό γυρίζει στα σπίτια να ραντίσει κάθε δωμάτιο, κάθε κτήμα, αλλά και κάθε ζωντανό, για να φύγει το κακό, το προσωποποιημένο ως Καλικάντζαροι στην πλούσια φαντασία του λαού μας. Φεύγετε να φεύγουμε γιατί έφτασε ο τουρλόπαπας με την αγιαστούρα του και με την βρεχτούρα του! Είναι το σκωπτικό άσμα που αντικατοπτρίζει τον τρόμο των θρασύτατων και θρασύδειλων Καλλικατζάρων για το αγιασμένο τούτο νερό που τα μαζεύουν άρον-άρον κι εγκαταλείπουν τον «Πάνω Κόσμο» για να κρυφθούν στα υποχθόνια κελιά τους. «Τσοι δώδεκα αγιάζω, τσοι δεκατρείς φωτίζω» Τα τελευταία χρόνια η παράδοση, ή αν θέλετε ο μύθος των καλικάντζαρων, άρχισε σιγά σιγά να ξεθωριάζει. Στο βωμό της εμπορευματοποίησης των αξιών και των παραδόσεων, οι καλικάντζαροι ήταν απλά ο αδύναμος κρίκος, με αποτέλεσμα η σύγχρονη κοινωνία να τους εκτοπίσει. Μπορεί να μη φέρνουν δώρα, να μην ετοιμάζουν ρεβεγιόν, αλλά είναι ό,τι έχει απομείνει από την αγνή παράδοση του τόπου μας… ή μήπως τους στείλαμε εκεί που ξεκίνησε η όλη παράδοση; Έχουν διάφορες ονομασίες: Λυκοκαντζαραίοι, σκαρικατζέρια, καρκατζέλια, πλανήταροι (Κύπρος), Κάηδες (Σύμη), καλλισπούδηδες, χρυσαφεντάδοι (Πόντος), κωλοβελόνηδες, παρωρίτες ή παραωρίτες (πριν από το λάλημα του πετεινού), παγανά. Με παρεμφερή ονόματα υπάρχουν οι καλικάντζαροι και στους βαλκανικούς λαούς. Οι καλικάντζαροι είναι μια παλιά παράδοση στην πατρίδα μας. Και σε κάθε τόπο, και πιο πολύ στα χωριά, υπάρχουν χίλιοι θρύλοι και έθιμα γύρο από αυτούς. Εμφανίζονται κάθε Χριστούγεννα. Μερικοί λένε ότι είναι πνεύματα, άλλα καλά και άλλα κακά. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι είναι παράξενα όντα, μαλλιαρά και ότι τρυπώνουν στα σπίτια από τις καμινάδες. Τις νύκτες πηγαίνουν και κλέβουν τα φαγητά που βρίσκουν και… πιο πολύ τα σύκα γιατί τους αρέσουν πολύ. Έρχονται την παραμονή των Χριστουγέννων και ζουν ανάμεσά μας 12 ημέρες: την 25, 26, 27, 28, 29, 30 και 31 Δεκεμβρίου, την 1, 2, 3, 4, 5 Ιανουαρίου και φεύγουν των Φώτων. Σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία τις μέρες αυτές τα «νερά είναι αβάφτιστα» και οι καλικάντζαροι βγαίνουν από τη γη για να πειράξουν τους ανθρώπους τώρα που ο Χριστός είναι και εκείνος αβάφτιστος. Μορφή – Χαρακτηριστικά Ο λαός τους φαντάζεται με διάφορες μορφές κατά περιοχή με κοινό γνώρισμα την ασχήμια τους. Κατά Αραχωβίτικη περιγραφή αυτοί είναι: «κακομούτσουνοι» και «σιχαμένοι», «καθένας τους έχει κι απόνα κουσούρι, άλλοι στραβοί, άλλοι κουτσοί, άλλοι μονόματοι, μονοπόδαροι, στραβοπόδαροι, στραβόστομοι, στραβοπρόσωποι, στραβομούρηδες, στραβοχέρηδες, ξεπλατισμένοι, ξετσακισμένοι και κοντολογής όλα τα κουσούρια και τα σακατιλίκια του κόσμου τα βρίσκεις όλα πάνω τους». Συνήθως φαντάζονται νάνοι, αλλά και ψηλοί, σκουρόχρωμοι, με μαλλιά μικρά και ατημέλητα, μάτια κόκκινα, δόντια πιθήκου, δασύτριχοι, χέρια και νύχια πιθήκου, πόδια γαϊδάρου ή το ένα γαϊδάρου και το άλλο ανθρώπινο, (“μισοί γαϊδούρια και μισοί άνθρωποι όπως λένε στη Σύρο) αλλά και σαν «μικροί σατανάδες» – (σατανοπαίδια όπως λένε στη Νάξο), άλλοτε γυμνοί και άλλοτε ρακένδυτοι με σκούφο (οξυκόρυμβο) από γουρουνότριχες και με παπούτσια άλλοτε σιδερένια και άλλοτε με τσαρούχια ή τσαγγία. Η τροφή τους κυρίως ακάθαρτη: σκουλήκια, βαθράκοι (=βάτραχοι), φίδια, ποντίκια κ.ά. χωρίς αυτό να σημαίνει ότι αποστρέφονται τα εδέσματα του Δωδεκαήμερου. Είναι πολύ ευκίνητοι ανεβαίνουν στα δένδρα πηδούν από στέγη σε στέγη σπάζοντας κεραμίδια κάνοντας μεγάλη φασαρία. Και ότι βρουν απλωμένα τα ποδοπατούν. Άμα βρουν ευκαιρία κατεβαίνουν από τις καμινάδες στα σπίτια και μαγαρίζουν τα πάντα. Σε μερικά μέρη τους καλικάντζαρους τους συνοδεύει η μάνα τους η «Καλικατζαρού» που τους «ορμηνεύει» τι να πειράξουν. Σε κάποια νησιά οι καλικάντζαροι έρχονται με τις γυναίκες τους ή μόνο οι γυναίκες τους οι «καλικαντζαρίνες»! Και προκειμένου οι νοικοκυραίοι να αποφύγουν ένα τέτοιο συρφετό ρίχνουν στα κεραμίδια κομμάτια από χοιρινό ή λουκάνικα ή ξηροτήγανα! Προέλευση Κατά διάφορες ελληνικές δοξασίες οι καλικάντζαροι ήταν άνθρωποι με κακιά μοίρα μεταβαλλόμενοι σε δαιμόνια, γίνονται δε καλικάντζαροι αυτοί που έχουν γεννηθεί μέσα στο Δωδεκαήμερο εκτός και αν βαπτισθούν αμέσως, ή εκείνοι στους οποίους ο ιερέας δεν ανέγνωσε σωστά τις ευχές του βαπτίσματος, τα τερατώδη βρέφη, ή κατά τους Σιφναίους όσοι πέθαναν στο Δωδεκαήμερο ή αυτοκτόνησαν, στη Μακεδονία: όσοι δεν έχουν ισχυρό Άγγελο για να τους προστατεύει από τον Σατανά. Διαμονή Οι καλικάντζαροι έρχονται (βγαίνουν) τη παραμονή των Χριστουγέννων, (στη Σκιάθο: με πλοιάριο, στην Οινόη: με χρυσή βάρκα, στην Ικαρία: επί των φλοιών των καρυδιών) από «το κάτω κόσμο» τον Άδη. Συνήθη μέρη που μένουν μετά τον ερχομό τους είναι οι μύλοι, τα γεφύρια, τα ποτάμια και τα τρίστρατα (μεγάλα μονοπάτια) όπου παραμονεύουν μόνο κατά τη νύκτα και φεύγουν με το τρίτο λάλημα του πετεινού. Εκτός του Δωδεκαήμερου τον υπόλοιπο χρόνο μένουν στα έγκατα της γης και πριονίζουν το δένδρο που κρατά τη γη (παραλλαγή του μυθικού Άτλαντα). Βγαίνουν δε στην επιφάνεια κοντά στο τέλος της εργασίας τους, από το φόβο μήπως τελικά η ετοιμόρροπη γη τους πλακώσει (στη Μακεδονία: για να γιορτάσουν πρόσκαιρα τη νίκη τους), όταν δε κατεβαίνουν βρίσκουν το δένδρο ακέραιο και ξαναρχίζουν το πριόνισμα. Το δένδρο των Χριστουγέννων συμβολίζει αυτή ακριβώς την ακεραιότητα και τη Θεϊκή δύναμη και προστασία με την παρουσία του Χριστού. Βλάβες Γενικά πιστεύεται ότι οι καλικάντζαροι αδυνατούν να βλάψουν τους ανθρώπους αλλά μόνο να τους πειράξουν, ενοχλήσουν ή να τους φοβίσουν αφού θεωρούνται (στη Μακεδονία) μωροί και ευκολόπιστοι. Λέγεται ότι ανεβαίνουν στους ώμους των ανθρώπων που συναντούν τη νύκτα και προσπαθούν να τους πνίξουν αν δεν αποκριθούν σωστά σε ότι ερωτηθούν ή κατ΄ άλλους τους παρασύρουν σε χορό που όμως τους καλούς χορευτές τους ανταμείβουν ή κατ΄ άλλους παίρνουν τη μιλιά σε όποιον μιλήσει κατά τη συνάντηση μαζί τους. Επίσης μπαίνοντας στις οικίες απ΄ όπου μπορέσουν μαγαρίζουν τη κουζίνα σε ότι δεν είναι νοικοκυρεμένο, αρπάζουν ενδύματα, «βασανίζουν τις ακαμάτρες… γι΄ αυτό τα κορίτσια το 40ήμερο προσπαθούν να φτιάξουν όσο γίνεται πιο πολύ γνέμα» (Σάμος) ή σκορπούν το αλεύρι, τη τέφρα από το τζάκι τη «δωδεκαμερίτικη» ή «καλικαντζαρήσια» ή «τη στάχτη που δεν άκουσε το εν Ιορδάνη» και που θεωρείται ακατάλληλη για οποιαδήποτε χρήση. Αποτρεπτικά μέσα Τα αποτρεπτικά μέσα που λαμβάνονται κατά των Καλικάντζαρων διακρίνονται σε τρεις κατηγορίες: 1. Πράξεις χριστιανικής λατρείας: α) Το σημείο του Σταυρού στη πόρτα, στα παράθυρα, στις καμινάδες, τους στάβλους και στα αγγεία λαδιού και κρασιού. β) Ο Αγιασμός των σπιτιών και μάλιστα τη παραμονή των Φώτων. 2. Επωδές: όπως «ξύλα, κούτσουρα, δαυλιά καημένα» (Καλαμάτα) που όταν ακούσουν οι καλικάντζαροι φεύγουν ή η απαγγελία του «Πάτερ ημών….» (τρις). 3. Μαγικές πράξεις: Κάπνισμα με δυσώδεις ουσίες (παλιοτσάρουχου), εμφανή επίδειξη χοιρινού οστού, περίαπτα (χαϊμαλιά) πίσω από τη πόρτα, το μαυρομάνικο μαχαίρι, το αναμμένο δαυλί (“τρεχάτε γειτόνοι με τα δένδρινα δαυλιά” Τριφυλία). Τη παραμονή των Θεοφανίων τους «ζεματίζουν» από το λάδι που παρασκευάζουν οι νοικοκυρές τηγανίτες (λαλαγγίτες, λουκουμάδες). Όταν όμως συλλάβουν κανένα από τους καλικάντζαρους τον δένουν και τον υποχρεώνουν να μετρήσει τις τρύπες του κόσκινου! Ιστορικό δοξασίας Για τη προέλευση αυτών των δαιμόνων υπάρχουν οι ακόλουθες απόψεις: Από την αρχαία Ελληνική Μυθολογία περί των Σατύρων και του Πάνα (Schmidi). Από την αρχαία Ελληνική Μυθολογία περί των Κενταύρων (Mayer, Lawson). Από τη νεώτερη φαντασία των Ελλήνων εξ αφορμής αρχαίων μύθων (Ν. Πολίτης). Εκ των αιγυπτιακών κανθάρων (Boll, που συμφωνεί και ο Κουκουλές). Εκ του δυτικού αετώματος του Παρθενώνα (Σβορώνος). Ως δαιμόνια της εστίας του πυρός (Δεινάκης). Και στους άλλους χριστιανικούς λαούς εμφανίζονται δοξασίες για δαιμονικά όντα κατά το Δωδεκαήμερο: Λυκάνθρωποι, Στρίγγλες, Μάγισσες, Νόρνες. Παγανά είναι γενικότερα τα εξωτικά και τα φαντάσματα. Paganus σημαίνει τον χωρικό, τον αστράτευτον (παγάνα, παγανιά) και κατόπιν τον εθνικό και μη χριστιανό. Στα αγγλικά pagan είναι ο ειδωλολάτρης. Και παγανή Κυριακή σημαίνει την Κυριακή που δεν έχει άλλη εορτή. Παγανό αποκαλείται το αβάπτιστο νήπιο. Πιστεύεται ότι τα βρέφη που πέθαναν αβάπτιστα γίνονται παγανά, τελώνια, καλικάντζαροι. Ο Νικόλαος Πολίτης, στην πραγματεία του «Οι Καλικάντζαροι», έχει τη γνώμη ότι η συνήθεια να μασκαρεύονται από τα Χριστούγεννα ως τα Φώτα «παρέχε το ενδιαφέρον εις την φαντασίαν του λαού να πλάσει τους Καλικάντζαρους. Ο τρόπος ον ενέπνεον εις τα παιδιά μεν πάντοτε, πολλάκις δε εις τους ενήλικας, προσέδιδε δαιμονιώδη φύσιν εις τους οχληρούς και ταραχώδεις εκείνους πανηγυριστάς των Καλανδών, μέχρις ότου παντελώς συνέχισε και αφομοίωσεν αυτούς προς τα παντοία δείγματα των δεισιδαιμόνων παραστάσεων». Μας πληροφορεί πως οι άνθρωποι πίστευαν ότι οι Καλικάντζαροι είναι βρικόλακες Ατσιγγάνων. Έτσι εξηγείται και η ονομασία τους. Το πρώτο συνθετικό «Κάλι» είναι ονομασία Ατσιγγάνων. Το δεύτερο συνθετικό είναι ονομασία των Ατσιγγάνων της Αιγύπτου, που ήρθαν στην Ελλάδα τον 14ο αιώνα. Ονομάζονταν «Γαντζάροι». Οι Καλι-Γαντζάροι έγιναν Καλι-Καντάροι με αφομοίωση, που άλλαξε το Καλίγι σε Καλίκι. Συμβολίζουν το σκοτάδι και ζουν όλο το χρόνο στα έγκατα της γης, προσπαθώντας να κόψουν το δέντρο που βαστάει τη γη. Όταν είναι πολύ κοντά να το πετύχουν, την παραμονή των Χριστουγέννων ανεβαίνουν στη γη δημιουργώντας προβλήματα στους ανθρώπους. Η πίστη για τους καλικαντζάρους ως δαιμονικών όντων που ζουν κάτω από τη γη στηρίζεται στην κοσμοθεωρία περί ακινησίας της γης (το γαιοκεντρικό σύστημα, σύμφωνα με το οποίο η γη είναι ακίνητη και γύρω της κινούνται τα άλλα ουράνια σώματα. Η γη είναι προσηλωμένη στον θόλο του ουρανού). Μένουν ανάμεσα στους ανθρώπους 12 μέρες ως την παραμονή των Φώτων αφήνοντας στην ησυχία του το δέντρο της Ζωής να αναβλαστήσει. Ο λαός τους φαντάζεται μαύρους και άσχημους, κουτσούς, ψηλούς με μάτια κόκκινα, πόδια τραγίσια και σώμα τριχωτό. Οι άνθρωποι προσπαθούσαν να τους εξουδετερώσουν με διάφορους τρόπους και κυριότερα με τη φωτιά, η οποία καίει συνεχώς στο τζάκι όλο το Δωδεκαήμερο. Διάλεγαν ένα κούτσουρο («δωδεκαμερίτης», «χριστόξυλο») και μάλιστα από αγκαθωτό δέντρο. Με τη στάχτη του ράντιζαν το σπίτι ξημερώματα παραμονής Θεοφανείων τρέποντας σε φυγή τα δαιμόνια. Οι βυζαντινοί είχαν τον βαβουτζικάριον (εφιάλτην). Ο Μιχαήλ Ψελλός γράφει ότι ένας αγράμματος και αφελής έβλεπε και την ημέρα φανταστικά όντα, όπως ο Ορέστης τις Ευμενίδες. Σύμφωνα με μια παράδοση: «Οι Λυκοκαντζαραίοι έρχονται από τη γης αποκάτου. Ούλο το χρόνο πελεκάν με τα τσεκούρια να κόψουν το δέντρο που βαστάει τη γης. Κόβουν κόβουν όσο που μενέσκει λιγάκι ακόμα ως μια κλωνά άκοπο, και λεν «χάισε να πάμε, και θα πέση μοναχό του». Γυρίζουν πίσω της Βάφτισης, και βρίσκουν το δέντρον ολάκερον, ακέριον μπίτι. Και πάλε κόβουν, και πάλ’ έρχονται κι ούλο φτόνι τη δουλειά κάνουν. Κυρίως κάνουν κακό (πνίγουν) στα αβάφτιστα παιδιά. Και στα νησιά φτάνουν οι καλικάντζαροι. Με το καράβι τους. Κάνουν ζημιές: Χύνουν το νερό, τ’αλεύρι, κατουρούν τη στάχτη. Γι αυτό και βάζουν στη φωτιά ρείκια, αλάτι, που κάνουν κρότο, ή ρίχνουν κανένα πετσί να βρωμάει». Ο λαός πιστεύει ότι Καλικάντζαροι γίνονται όσοι γεννιούνται το Δωδεκαήμερο, γιατί έχουν συλληφθεί την ίδια μέρα με το Χριστό. Θέλουν να κάνουν κακό στους ανθρώπους. Είναι άσκημοι, κουτσοί, εριστικοί, ανόητοι γιατί δεν βοηθά ο ένας τον άλλον και για το λόγο αυτό είναι αναποτελεσματικοί στο να κάνουν κακό. Όσους περπατούσαν τη νύχτα έξω τους ανάγκαζαν να χορέψουν μαζί τους (είναι χαρακτηριστικό το παραμύθι με τη Μάρω που γύριζε από το μύλο τη νύχτα). Οι μυλωνάδες που εργάζονταν στο μύλο, ο οποίος ήταν συνήθως χτισμένος σε μέρος μακριά από τον καθαγιασμένο χώρο του οικισμού, δίπλα σε ποτάμι, είχαν πάρε δώσε με καλικαντζάρους. Σε μια ευτράπελη διήγηση ο μυλωνάς ψήνει πέρδικα ή γουρουνάκι κι ο καλικάντζαρος βάτραχο. Ο μυλωνάς καίει τον καλικάντζαρο με τη σούβλα και του λέει ότι κάηκε ατός του (μόνος του), απάντηση που είχε δώσει ο Οδυσσέας στον κύκλωπα Πολύφημο.

Some Philosophy

Epicurus versus Zeno Context Epicurus (341–270 BC) first came to Athens from the island of Samos when he was 18 to serve the military apprenticeship necessary to retain his Athenian citizenship. Xenocrates was then the third head of the Academy; Aristotle was still alive but in retirement abroad. Epicurus was a follower of the down-to-earth philosophy of Democritus of Abdera, of whom we heard earlier as the mentor of Protagoras. As such, he was a life-long opponent of Plato, against whose ideas he rebelled at the tender age of 14. Although his origins were humble, Epicurus eventually established a philosophical school in Mytilene on the island of Lesbos, but he and his followers were expelled as a result of the civic unrest to which their teachings apparently led. The school moved to Lampsacus, where he acquired Metrodorus as a friend and disciple, and then to Athens. In Athens, Epicurus bought a house with a walled garden—on the road from the Agora to the Academy—where he established a school called the Garden set up in explicit opposition to Platonism. Perhaps as a result of his unpleasant experiences in Mytilene, his followers in Athens played little or no role in Athenian social and political life. Epicurus was a hedonist, a materialist, an empiricist, and a relativist. He was most famous in the ancient world for espousing the doctrine earlier attributed to Diogenes that our souls do not survive our deaths—so that we need not fear the miserable afterlife in which the Greeks believed. Nor do we need fear any gods there may be, as they take no interest in human affairs. Perhaps it was this feature of Epicureanism that made it the leading philosophy in the ancient world for some six hundred years—but it was not the epicureanism of modern dictionaries. The idea that he revelled in gluttony and lust was an invention of his philosophical enemies, enthusiastically adopted by the early Christian Church in their urge to find reasons to discredit their major opponent. Zeno (334?–262 BC) of Citium—the founder of Stoicism—is sometimes confused with Zeno of Elea, whose Paradox of Achilles and the Tortoise was mentionedearlier. Our Zeno was of Phoenician origin, born of a wealthy merchant family in Citium on Cyprus. He is said to have been dark-skinned and gaunt in appearance. He famously came across Xenophon’s memoir of Socrates in an Athenian bookshop. He asked the bookseller where such philosophers were to be found today, and the bookseller pointed out Crates the Cynic who happened to be passing by. Someone less suited than the introverted Zeno to the extravagant rejection of conventional mores practiced by the followers of Diogenes would be difficult to find, but he persevered in his philosophical studies with a variety of other mentors in addition to Crates, and eventually founded a fourth school of philosophy in Athens alongside the Academy, the Lyceum, and the Garden. It met in a portico in the Agora called the Stoa. For this reason, Zeno’s followers eventually became known as Stoics. Only fragments survive of the actual writings either of Zeno or Epicurus. In the case of Epicurus, this is not very surprising since his many books were sought out, and systematically destroyed by the Church. Since the teachings of both Zeno and Epicurus advocated a similar ascetic life-style in which adepts learned to treat the vicissitudes of life as largely irrelevant to their equanimity, it seems odd that Stoicism should have escaped the same kind of persecution. Perhaps the fact that it became the standard philosophical position of the elite of the Roman Empire has something to do with this (although its best exposition is to be found in the works of Epictetus, who was a freed slave). In any case, there is a good reason why we nowadays refer to the virtues espoused by the Stoics as Roman. Dialogue Hearing of the fact that Zeno of Citium had recently established a school of philosophy that met in Athen’s Agora, Epicurus unusually joined one of his freed slaves on a marketing expedition, accompanied by Metrodorus, his most faithful follower. There they found Zeno in the Stoa debating philosophical issues with a bunch of his students. After some awkwardness, Epicurus and Zeno fell into conversation, strolling up and down in the shade of the famous colonnade in the classic style of the time. We join them as their followers listen with bated breath, although it takes the two great minds some time to get around to serious issues. EPICURUS: I do not often come to the Agora, but having learned of your habit of meeting with like-minded thinkers in the Stoa, I thought I might join your students to learn what philosophical line you are pursuing nowadays. When we last encountered each other, you were a somewhat introverted student uncomfortably following the precepts of the skeptic Crates. ZENO: It is true, Epicurus, that I was less sure of myself in those days, and uncomfortable with the antics that Crates had inherited from Diogenes to demonstrate his freedom from the conventions that constrain ordinary folk. I am still of the opinion that those of us who follow Socrates in seeking to live an examined life should put aside the aspirations that motivate most of our fellow men, but there is no needto make a show of our beliefs. I think that we are so far in agreement. Where we differ is in my conviction that we should devote our lives to the pursuit of virtue. Your reported hedonism seems repugnant to me. EPICURUS: I think, Zeno, that we are closer than you imagine. My hedonism is not at all the mindless pursuit of pleasure advocated by such as Aristippus of Cyrene. METRODORUS: Alas that my brother Timocrates should shamefully have taken to misrepresenting Epicurus after his expulsion from our group! He hates Epicurus for supposedly alienating my affections from our family. I fear that others have taken up the same slanders to discredit Epicurus’s philosophy. Gluttony and lust play no part in our little community at the Garden. In fact, Epicurus eats little beyond barley bread and some occasional cheese. As for sex, he teaches that it is better avoided, but probably does no harm. ZENO: Is it not true that your community welcomes both women and slaves as full members? For what purpose are women included? EPICURUS: Women are not included for immoral purposes. Metrodorus’ wife Themista, for example, is the intellectual equal of us all. We exclude nobody on the grounds of social status or sex. We understand that ordinary folk will not approve of our lack of respect for their social mores, but we try not to provoke their enmity unnecessarily by staying clear of the social and political life of Athens. ZENO: I hope, Epicurus, that you will forgive my having listened to common gossip. I see that your style of life is in fact close to the ascetic ideal that I have come to prize. We both teach that what matters is the attitude to life that one can achieve through rational reflection. A true philosopher is immune to the sufferings that trouble our fellow human beings once he has learned that we can only genuinely be injured by what we choose to perceive as an injury. It is not what happens to you, but how you react to it that matters. We must not seek the good in external things, but in ourselves. EPICURUS: I sometimes say that the wealth required by nature is limited and easy to procure; but the wealth required by vain ideals extends to infinity. I am perhaps not so fierce in my defence of asceticism as you seem to be, but we certainly hold very similar views on how best to live one’s life. Where I think we may differ is in the goals to which we believe philosophers should aspire. What, may I ask, is your conception of virtue? ZENO: There is just one simple Good. Happiness is to be achieved by using one’s Reason to conform to the Universal Logos that governs everything. Living a life according to Reason generates a consistency of soul, from which morally Good actions flow. A bad feeling is a disturbance of the mind repugnant to Reason, and against Nature. This is my conception of Virtue. EPICURUS: I agree, Zeno, that we would do well to live according to the laws of nature that one might perhaps describe as the universal logos. I agree also that we should use our reason to this end as best we can. But what argument leads to the conclusion that there is only one Good that determines the character of Virtue? How do we know what actions Reason will count as Virtuous? ZENO: I do not follow the Cynics in denying that actions which aid the natural instinct for self-preservation have value, but they do not contribute to happiness, which depends only on moral actions. Even passive mental states or emotions that are not guided by Reason are immoral, and produce immoral actions. The negative emotions are desire, fear, pleasure and sorrow. The positive emotions are will, caution and joy. EPICURUS: I hope, Zeno, that you will not be offended when I say that your answer evades the question in a manner similar to religious folk when they are asked why they believe in Zeus rather than Mazda like the Persians, or Ra like the Egyptians. One receives in reply the answer to some other question. I agree that happiness is to be found by living in accordance with the laws of nature, but an empiricist like myself believes that we can know the laws of nature that apply to human happiness only through our senses. It seems to me that our senses tell us to seek pleasure and avoid pain. ZENO: How can you know for certain how best to live if you rely only on your senses? We must use our Reason to perceive the Truth. Even an empiricist like yourself must surely see the folly into which the kind of sensuality you advocate so often leads the young. EPICURUS: You play with words by choosing to interpret my reliance on the senses as sensuality. It is true that younger folk will often disagree, but the wisdom that comes with age leads me to favor a life of tranquility that emphasises the avoidance of pain. You are correct that empiricists cannot know with certainty that there may not be a better way to live, but empiricists believe that nothing can be known with the certainty that philosophers sometimes claim. However, I would very much like to hear how your conception of Reason leads to the conclusion that to experience pleasure is incompatible with Virtue. ZENO: I do not think, Epicurus, that it can be explained to somebody who fails to see that we can perceive with the mind as well as with our bodily senses. EPICURUS: The same answer that Plato would perhaps have given! Here we must agree to disagree. It is a pity that two philosophers who have so much in common in what we believe about the practicalities of living the examined life should differ so much about the reasons why. ZENO: Our conversation has at least taught me not to believe the slanders that circulate about what goes on in your Garden. I still find it hard to credit that women or slaves might have anything to contribute to a serious philosophical discussion, but here again we must agree to disagree. So the two parted on good terms but without any genuine meeting of minds. The future was to mirror their fault line. Some Stoics like Marcus Aurelius wrote of Epicureans with respect, but others like Seneca chose to repeat the slanders that Zeno accepts are false in our imaginary dialogue.